Wat wil jij worden als je later groot bent? Als kind speelde ik al schooltje met mijn poppen, dus het was een logische keus dat ik juf wilde worden. Na de middelbare school heb ik de pedagogische academie gedaan en mijn diploma gehaald, maar voor de klas heb ik nooit gestaan. Ik had nog een grote passie: paarden! Vanaf de eerste kennismaking als meisje van negen ben ik gefascineerd door ze en dat is nooit meer over gegaan. Pas heel veel later is de rode draad die door mijn leven loopt mij duidelijk geworden.
Het leven wordt vooruit geleefd en pas achteraf begrepen
Mijn vader werkte bij een grote wetenschappelijke uitgeverij in Amsterdam en in de zomer na het behalen van mijn diploma hadden ze een vacature voor een typiste. Ik wist nog niet zo goed wat ik wilde en het leek me wel leuk om een jaar in hartje Amsterdam te werken. Het bleef niet bij één jaar, het werden er tien. In die tien jaar maakte ik de ontwikkeling mee van het werken met typemachines naar een computergestuurd zetsysteem. In de loop van de jaren was ik doorgegroeid van typiste naar opleider/trainer en was ik verantwoordelijk voor de gehele zetterij bij afwezigheid van de manager.
Na de geboorte van mijn oudste dochter wilde ik niet meer fulltime werken in Amsterdam en ben ik aan tafel gaan zitten met mijn werkgever. Zij boden mij de mogelijkheid om als typiste vanaf huis te werken en dat sprak mij erg aan. Ik vond het een ideale combinatie om thuis te werken en er ook te zijn voor mijn dochter. Mijn gedachte dat er vast veel meer moeders zouden zijn die hun eigen ambities opzij zetten voor het moederschap, sloot naadloos aan bij de vraag die ik na korte tijd van mijn werkgever kreeg. Of ik er voor voelde om zelfstandig ondernemer te worden en meer werk af te nemen. Dat aanbod heb ik met beide handen aangegrepen en zo zette ik mijn eerste stappen in het ondernemerschap en zag FiTo (From input to output) het daglicht.
Volg je hart en de juiste dingen komen schijnbaar vanzelf op je pad.
En zo groeide Fito in de loop van de jaren naar The DocWorkers en maakte het typewerk plaats voor de vormgeving van boeken, digitale leermiddelen en e-books. Van werken in de verbouwde garage via kantoor aan huis naar een kantoorpand. Van een 5 tal vrouwen die op oproepbasis werkten, naar 6 vrouw vast personeel met daaromheen een kring van 12 mensen aan freelancers en uitzendkrachten.
We werkten voor gerenomeerde uitgeverijen en waren preferred supplier voor een groot digitaliserings project dat 4 jaar zou duren. Inmiddels had ik een zakenpartner die uit de financiële hoek kwam en waarop ik vertrouwde als het om de cijfers ging. We hadden een goede naam opgebouwd, waren een betrouwbare leverancier die afspraken nakwam en kwaliteit leverde. Daar zat mijn kracht; de interne organisatie was goed op orde, medewerkers kregen de ruimte te doen waar ze goed in zijn. Er was een laag ziekteverzuim en weinig verloop. Dienend leiderschap zou ik het nu noemen, toen kende ik die term nog niet.
Het grote project werd minder groot dan was afgesproken, de crisis kwam en mijn zakenpartner bleek niet de partner die ik nodig had om het hoofd boven water te houden. Ik bleef vertrouwen houden dat het goed zou komen als we maar hard genoeg werkte. In het laatste jaar heb ik het bedrijf gereorganiseerd, afscheid genomen van het grootste deel van het personeel, van het kantoorpand en van de leaseauto. Met 1 werknemer ben ik terug gegaan naar het kantoor aan huis dat ik gelukkig nog had. Er was inmiddels een schuld bij de belasting ontstaan en de minnelijke schikking die ik ze voorstelde werd niet geaccepteerd. Toen restte er in mijn gedachten niets anders dan de stekker eruit te trekken. Ik was moe van de strijd die ik al meer dan een jaar aan het voeren was om mijn hoofd boven water te houden.
In juni 2013 heb ik het faillissement aangevraagd. Dat betekende voor mij ook een persoonlijk faillissement, omdat de rechtsvorm van The DocWorkers toen een eenmanszaak was.
Luister naar je gevoel, het klopt altijd
Dit is de ene kant van het verhaal en er is nog een andere kant. Dat is het verhaal van het pad van persoonlijke ontwikkeling dat ik ben gegaan. Dat begon toen in een jaar of veertig was en mezelf de vraag stelde of het leven die ik had wel het leven was dat ik ook de tweede helft van mijn leven wilde hebben. Ik ben op weg gegaan om te ontdekken wie ik werkelijk ben en wat ik nou eigenlijk echt wil. De paarden zijn altijd aanwezig geweest, soms op de voorgrond en soms wat meer op de achtergrond.
Als je niet luistert naar wat het leven je vertelt, worden de lessen harder.
Heel veel had ik al geleerd over hun sensitiviteit, de manier waarop ze afstemmen op je en feilloos blootleggen wat er van binnen bij je speelt. Paardencoaching was in opkomst en dat was wat ik wilde. Mensen dichter bij zichzelf brengen met hulp van paarden. Terug naar mijn oorspronkelijk wens om mensen “iets” te brengen. Het verlangen in mij groeide om een andere weg in te slaan. In mijn hart was ik al op weg …. Maar ik had nog een bedrijf waar ik geen afscheid van durfde nemen om een aantal heel plausibele redenen. Het was mijn bron van inkomsten en ik voelde de verantwoordelijkheid naar personeel, klanten en naar mijn gezin. En toen is het bedrijf afscheid van mij gaan nemen en begon het langzaam aan van mij af te bewegen. Het faillissement was de muur waartegen het leven dat ik leidde in één klap tot stilstand kwam.
Wat er gebeurt na een faillissement, is dat je de controle over je leven kwijt bent. Anderen nemen de regie over jouw leven. Je mag niets meer beslissen zonder toestemming van de curator of de bewindvoerder. Van onafhankelijke vrouw werd ik een speelbal van de belangen van anderen.
Zolang je leven niet is zoals je graag wilt, heb je nog “werk” te doen.
Na een hoger beroep werd in toegelaten tot de WSNP (Wet Schuldsanering Natuurlijke Personen) en ging ik 3 jaar de financiële gevangenis in. Absoluut geen pretje, maar het is fantastisch dat deze wet bestaat in ons land. Drie jaar leven van slecht 90% van bijstandsniveau, de rest van de inkomsten gaan in de pot voor de schuldeisers. Maandelijks inzage in je financiële huishouding, de verplichting om full time te werken en steeds weer toestemming vragen aan de bewindvoerder. Het zijn jaren van bezinning geweest, terug naar de basis en wat werkelijk essentieel voor mij is.
En dan na 3 jaar was het ineens voorbij en was ik weer vrij mens … De eindrekening werd opgemaakt en de pot verdeelt. Ik ben er van overtuigd dat de schuldeisers meer geld hadden gekregen met de minnelijke schikking die ik had aangeboden, maar soms telt principe meer dan de beste oplossing. Het grootste deel van het bedrag dat in de drie jaar verzamelt was, ging naar de kosten van de curator en de bewindvoering.
In alles wat ik kwijt ben geraakt door het faillissement zat niet mijn grootste bezit: dat wat ik in mezelf had geïnvesteerd om te worden wie ik in essentie ben en daar ben ik heel dankbaar voor. Ik heb mezelf ont-moet, ont-dekt wie ik ben en heb me laag na laag ont-wikkelt.
Afscheid nemen van mijn oude leven heeft ruimte gegeven voor een nieuw leven waarin paarden de rol spelen die ik altijd al gewild heb. Ik ben nu de coach die mensen meeneemt in hun eigen ont-wikkeling, op weg om te worden die ze werkelijk zijn. Mijn ondernemersbloed mag weer stromen en doet dat in HorsesJOE. Ik werk vooral met dat wat we van paarden kunnen leren om ons leven de vorm en inhoud te geven die we graag willen.
Mijn grootste les is dat je soms de rol van het roofdier moet nemen; dat je moet doen wat nodig is om de kudde als geheel gezond te houden. Ik had meer naar mijn eigen gevoel moeten luisteren en eerder op een andere manier afscheid moeten nemen van mijn bedrijf. De eerste jaren liep het bedrijf vanzelf, omdat ik handelde vanuit de juiste intentie. Ik herkende de moeiteloosheid toen niet als uiting van het in lijn zijn van je hoofd en je hart, maar zag het als toeval en mazzel hebben. Ik had toen nog de overtuiging dat je het alleen bereikt met hard werken. Toen mijn hart uit het bedrijf was, verdween de moeiteloosheid en ging ik harder werken.
Een aantal jaren geleden ben ik een kleine pony tegengekomen die me heeft laten zien wat het effect van hard werken is en de les die hij me leerde noemen we nu nog steeds “ponydouwen”.
Tegenwoordig luister ik veel meer naar de signalen die er vanuit de omgeving komen én naar mijn gevoel om mijn volgende stap te bepalen en dat voelt helemaal ok.